de weg waarop ik loop
heeft geen begin meer
maar nog slechts een einde
dat ik niet kan zien
ruige wolken pakken zich samen
trekken woest
hun woorden van disrespect spuiend
over mij heen
razend, dat ik nog steeds sta
en niet toe of opgeef
in weerwil, van de in hun nasleep
bijtende regen
en...
reizend schuldig geweten
maar mijn beste wapen
is mijn honende lach
die door all woeste razernij
heen buldert
het maakt hen onwel
en zij snellen terug naar de hemel
waar zij uit voortgekomen waren
ik tast en grijp in den blinde
om mij heen
en hervind mijn houvast
in een eeuwigheid
die mij eerst kluisterde
maar nu duidelijk
niet meer aanwezig is
de weldaad
van gelukzaligheid
die over mij heen valt
laat mij maar weer
voor de zoveelste keer zien
dat een razernij
zich altijd weer vindt
in de ondergang
van zijn eigen woede
wanneer het totaal
geen vat meer heeft
op die onwrikbare
mentale weerstand
die zijn aanval
van een tot razernij
verworden woede
met een simpele
honende lach afdoet
waarna de weg waarop ik liep
zijn einde heeft gevonden
(c) JR. 2024
Geen opmerkingen:
Een reactie posten