Sophie en ik deel I, II en III

't was 1964, wij, onze ouders kenden elkaar, al jaren
Sophie en ik altijd samen, gezworen kameraden, een
intense vriendschap, maar het werd anders

Sophie werd anders, ik werd anders, ik zag haar anders
en dat werd heel zichtbaar, maar ik niet voor haar, nog
steeds haar vriend, kameraad en ik, ik beaamde dat maar

we vierden ons achttiende jaar, een vol huis, de band
speelde, het was druk, en ja , Sophie ging studeren ergens
ik wist nog niet waar, ik voelde mij verloren, Mijn Sophie
zou gaan en ik dacht, 'alles of niets dan maar'

ik ging op zoek en vond haar aan de praat, 'Sophie, heb
je even, haar vriendin glimlachte, Sophie keek mij aan
hi, natuurlijk, zullen we even naar binnen gaan, Ok.
zeg het maar

ze keek mij aan en zag mijn blik die diep binnenkwam
bij haar, ik pakte haar hand, streek over haar haar, ik
sprak en ze begreep en ik begreep, mijn Sophie had
de man in mij al heel lang zien staan en...
,
de ring, ja in gedachten schoof ik die al om haar vinger
heel onzichtbaar

(c) JR. 2019

Sophie en ik  deel II

en ja, er werd getrouwd, we konden ons geluk niet op, kinderen
carrières, het ging ons voor de wind, maar voor we het beseften
waren we een paar decennia verder en vielen we allebei, op dezelfde
dag, plaats en tijd , heel onverwacht, misschien ook weer niet, in een
'midlife crises' en ja wat doe je dan, we namen een pauze van elkaar

de kinderen groot, was het huis dat ineens ook, ik vertrok naar ergens aan
de rand, verderop, tijd voor pijn en verdriet hadden we niet want, dachten
we, het was toch tof, een nieuwe relatie, het kon niet op, maar ook dat brak
ons op den duur op en raar maar waar, zonder dat we er erg in hadden, misten
we elkaar

Maar dat gevoel kwam verkeerd en even niet goed uit, onze carrières, voor
die gedachten was geen tijd, leve de vrijheid, tenminste daar leek het op, maar
ergens op een avond bij vrienden thuis, trof ik haar, ze zag er stralend uit, die
oude magie, ja die was er nog steeds voor mij dan, maar daar ging ik toch maar
even niet in mee

Onvermijdelijk, dus niet onverwacht, kruisten we elkaars pad. Wat ongemakkelijk
stonden we tegenover elkaar, we kenden elkaar te goed en te lang, wisten te veel
van het verleden maar niet van het heden, dus vroegen we als eerste:'hoe gaat het
alles goed met jou', natuurlijk gaat alles goed, altijd toch, het werd een koetjes en
kalfjes gesprek, gewoon wat conversatie maken

maar aan het eind, op de een of andere manier, kwamen we niet weg...dus spraken we af,
het voelde alsof het weer onze eerste date was

Sophie en ik deel III

En ja, elke keer dat we elkaar zagen, voelden we weer die tinteling, weer dat gevoel van weleer dat welbehagen, maar het was nogal een poosje geleden en waren we nog wel een beetje vreemden, die elkaar opnieuw gingen leren kennen, maar uiteindelijk werd het beminnen, het verzetten van onze zinnen, opnieuw een mogelijkheid die zich gretig aandiende.

Onze vrijheid was een groot goed, dat respecteerden we  ook, het waren dan ook meestal de weekenden die we samen doorbrachten, met muziek, gelach en ja, het leven was weer goed.
Het was op een van deze avonden, zo tegen tienen, dat Sophie aangaf naar bed te gaan, ' kom je ook zo, ja hoor, nog even het nieuws dan kom ik'

maar ja, het werd iets later, elf uur, Sophie sliep al dus kroop ik voorzichtig in bed. De wekker ging, acht uur, ik keek naar Sophie ze sliep er door heen, ik keek nog een keer, vreemd, ik stootte haar aan...en ik begreep, ze was op gestapt bij die laatste halte in haar leven en begonnen aan een reis, waar je niet zeker van weet waar die heen gaat.

Uiteindelijk, behoorlijk uit mijn doen, ging ik naar beneden, om de eerste van de vele telefoontjes te gaan plegen, die alles gingen regelen, voor de laatste reis die zij had aanvaart , mijn Sophie, ja, mijn Sophie het was even heel leeg zonder haar.

Het was mooi, bescheiden, heel integer, haar laatste vaart. Uiteindelijk ging iedereen zijns weegs en ving het gewone leven weer aan. Ook ik pakte de draad weer op, vond nieuwe interesses, maar er bleef een leegte van binnen. Nu zit ik hier op de waranda, zie ik de zon ondergaan, mijmer over het leven en hoop ik, dat wanneer ik uiteindelijk sta bij die laatste halte in dit leven, Sophie bij de volgende op mij wacht.

(c) JR. 2019