Voetstappen

boos
stampvoetend
liep ze de deur uit
het pad af de duinen in
schoppend
op het plat getreden pad
tegen
begraven stenen, gestorven bloemen
verdroogde grassprieten

het was een van die dagen
dat het leven, even niet meezat
maar dan kust de zilte lucht
je lippen
stuift het zand om je heen
hoor je de roep van de meeuwen

daarboven is het leven een feest
en
begrijp je des te meer
dat het ook voor jou een feest
kan zijn
dat jouw verongelijkte ongelijk
misschien wat overdreven kan zijn

hier zo aan de zee, kom je tot rust
maakt dat je vergeet, dat degene
waar je zo veel van houdt
soms gelijk heeft

de weg terug is er dan één
van vergeving en kan je gewoonweg
niet wachten, tot die ander dat weet

(c) JR. 2020