niets is zo vergankelijk als
een herinnering ontdaan van zijn smaak
niets is zo onverzadigbaar als
een herinnering die uit een duister moment ontstaat
soms dient het zich aan
zo ontzettend zwart dat het je bijna ontgaat
om dan daarna door de hel
van zijn bereikte licht te moeten gaan
het zijn deze herinneringen
die wij ver weg verbergen in een uithoek
van ons zijn en ons bestaan
ze gaan op slot met de sleutel van ons geheugen
en krijgen een verborgen en permanente plaats
anderen geuren naar het zoet van een lentebries
zijn de lach op je gezicht en worden
daarmee ook binnengehaald
maar hoe hard je ook probeert
aan hun bitterzoet te ontgaan
breken ze toch uit
vernielen het slot van je geheugen
en gaan met een overrompeld zijn aan de haal
toch ze worden opnieuw gevangen
en gaan weer terug achter het slot
en zijn grendel
maar het is en blijft een gevecht
waar alleen de wilskracht hen verslaat
anderen zijn niet zo sterk
en verliezen zich in de wanhoop
die het achterlaat
maar er komt een moment
dat je op je leven terugkijkt
herinneringen reizen altijd mee
goed of slecht je doet het er mee
en uiteindelijk na alles te hebben afgewogen
denk je ok. het was moeilijk soms wel heel
maar God hoe dan ook
ik heb wel genoten en geleefd
(c) JR. 2020
Geen opmerkingen:
Een reactie posten