Dombo

zoals altijd ga ik s'avonds Dombo uitlaten, ik heb hem Dombo genoemd

omdat hij niet bijster intelligent is, hij weet niet wat het betekent, maar hij luistert er wel naar

we draaien de hoek om, een andere straat in en ik zie en schoen uit het struikgewas steken

ik denk, 'Zooh, wat een mooie schoen even kijken welke maat het is, ik houd Dombo strak

aan de lijn en trek aan de schoen

klik, 'KLIK'?, verbaasd kijk ik rond, maar zie ineens, dat er nog wel wat meer aan en in die schoen zit

overblijfselen van wat wel eens misschien een mens was, man, vrouw, niet meer thuis te brengen, dat

komt de laatste tijd wel meer voor, dus bel ik de nieuwe afdeling van onze gemeente deze gevallen, De Rapide Stoffer EN Blik Veegdienst, de DRSEBV. want ja afval moet je niet op straat gooien, dat moet je opruimen in mijn beleving

 

een Medische Ambulance Vuilniswagen Team beantwoord dan je oproep, je hoort ze niet komen uit respect voor het gevallen overschot, want ja , haast is er toch niet meer bij toch en je moet iemand die daar ligt ook niet gaan storen in zijn diepe lange slaap, niet dat iemand er van wakker ligt en jawel, binnen 15 minuten zijn zij aanwezig, sneller dan de brandweer of ons politiekorps en stappen er twee man met hun hele grote professionele blikkenvegers uit

Dombo was al van plan er zijn voordeel mee te doen, want het rook natuurlijk voor hem heel aantrekkelijk maar ik zei, 'deze keer niet' , in no time was de klus geklaard en ging deze gespecialiseerde opveegmachine naar het plaatselijk ziekenhuis waar de patholoog kon gaan uitvissen wat allemaal bij elkaar hoorde en wat de oorzaak van dit gevallen afval was

na dit och wel enigszins interessante voorval op de late avond, gaan Dombo en ik verder, Dombo kan niet veel maar de weg terug zit in zijn kop gebeitelt, dat is wel een plus want ik ben erg vergeetachtig , de dokter zegt mij geen zorgen te maken, het wordt gewoon erger, hij had er een naam voor iets met een D. langzaam sjokkend onder het romantisch straatlicht, gaan wij langs de rivier, door het tweebomig bos en park, rechts af door de verwaarloosde pittoreske rustieke straten van onze achterbuurt, terug op huis aan

 

onderweg zie ik het lichtschijnsel van mijn huis, aan de rand van de grote weg opdoemen, ineens zie ik daar een nogal bekend figuur staan, dichterbij gekomen weet ik al wie het is, mijn lieve lichtgestoorde vriendin, die ontzettend veel van mijn dito gestoorde geest houdt, nog weet ik niet waarom zij voor mij gekozen heeft, we hebben daar soms wel intense discussies over en vind het dan ook prettig, als wij daarbij dan ook niet gestoord worden

geluidloos nader ik het hek en zie haar diep verzonken in haar mobiel, stil wacht ik voor het hek, ineens krijgt zij door dat ik er sta, draait zich met grote blijde ogen om en roept, 'je bent hier en niet in het Hiernamaals , nee, maar je mag wel mee hoor' , we knuffelen elkaar vrij stevig, steviger dan normaal eigenlijk drukken we elkaar bijna fijn, voor wij naar binnengaan en...

ineens is mijn vergeetachtigheid over en iedereen weet wel waar dit naar toegaat als aan het einde van dit verhaal de deur dicht gaat.

(c) JR. 2024