in dit omgeploegde land waar
een intense stilte aan alles en
iedereen zijn zwijgen oplegt
zelfs die gitzwarte stem van 't kruit
hoor ik niet meer, een druilerige regen
sijpelt in al zijn respect door mij heen
maar ik voel het niet, zoals ik veel
niet meer voel, is 't morgen, avond
ik weet het niet, het wordt donker en
ik zoek de maan maar zie hem niet
mijn lijf verzoent zich zonder protest
met die kille kilte die door hem heen
gaat waarom, ik weet het niet, gisteren
was er nog het leven van alle dag
maar dat was gisteren, een dag die ik
niet vierde omdat het zo gewoon was
die kilte, ja die is niet meer, 'mijn moeder'
legt nu haar arm om mij heen en,
het leven van alle dag ja, die wacht op
het antwoord dat alleen mijn drang tot
overleven nog geven kan, het is prettig
die last over te laten aan 't leven van alle dag
waar mijn terugkeer ligt in elke kans die
het je geeft en gaf, want ook overleven is
een vak dat je moet verstaan om het te kunnen
doorstaan wil je nog eens terug willen naar alle
dag
het wordt steeds kouder, maar toch voelt
'mijn moeder' nu aan als een zacht warm bad
waar je steeds dieper en dieper in weg zakt
zij neemt mij mee op een tocht naar haar
eindeloze verten die verbijsterend schoon
zijn in hun eerste aanblik, 'mag ik hier blijven
is dit nu mijn leven van alle dag', het is een intense
stilte die mij het zwijgen oplegt
(c) JR. 2017
Geen opmerkingen:
Een reactie posten