Najaar

druk, rustig slenter ik gehaast door
de stilte van het oorverdovend lawaai
in het bos, van alles scheurt mij voorbij

het is er niet druk, niet met ons mensen
die je hier continue voor de voeten lopen
het groen er uit rukken, maar met het dier

dat hier zijn domicilie heeft dan doch wel
daardoor zijn leven niet verdoet, hier en daar
om mij heen

hoor ik één of andere plof ik weet het al
het is een losgebroken onontplofte plofkip,
net terug van een plofkraak, waardoor een
geschrokken haas

er als een haas vandoor gaat, zo vredig
zo stil is het hier dat je zelfs de streken
van een kale vos kunt horen, het vogeltje
dat hij belaagt

heeft hem door die slaat vliegensvlug
op de vlucht als hij hem stoort, dan hoor
ik een schot het is waarschijnlijk een jager
die om een damhert

dat een dam slaat niet heen kan dat is dan
balen vanavond even geen wild op tafel toch
het bos leeft, aarde komt omhoog het is de mol

die alles molt als hij om zich heen slaat
maar eenmaal boven is dat niet iets, zeker
als je toch al niets ziet, waar hij zich zorgen
over maakt

in de verte hoor ik een knappend geluid het
zegt mij dat er ergens een uil een uiltje knapt
na zijn ontbijt, krachtig zuig ik die met benzine
dampen verpeste

heerlijke frisse boslucht op zo vreselijk gezond
hoest ik nog wat rond, ik slenter verder en verder
door dit prachtige verwoeste bos, verder op hoor
ik de zang van een zwaan

die van zijn zwanenzang geniet, maar wijs houden...
Hollands got Talent mist hem zeker niet waardoor
het zwijn even niet op let en met verbazing ziet
dat hij hier

één voor één zijn paarlen verliest, het is zo mooi
hier in dit bos waar alles zo kaal en troosteloos is
dat genieten de enige optie wordt, thuis gekomen
ben ik blij

dat ik weer even in die rustig, drukke, mooie
verloederde natuur ben geweest

(c) JR. 2018