het was een appeltje
maar dan ook het enigst appeltje
het hing daar maar zo achteloos aan die half
verrotte afgestorven tak totdat het hopelijk niet ver
van de boom zou vallen in de schoot van moeder aard
waar niemand meer was om een appeltje
met het appeltje te schillen
dat appeltje dat enigst appeltje
dat laatste leven die laatste kans op overleving
op deze aard waar nu de dood rondwaart
het appeltje viel in de humus
van zijn onvruchtbaarheid op weg naar een
nieuw voorjaar dat geen voorjaar was
er waren geen kleuren meer maar zie moeder aarde
nam haar kans waar en strooide kleur op het land en
uit de onvruchtbaarheid verscheen nieuw blad een klein
iel takje met een groen blad ontworstelde zich
aan de dode aard
het appeltje had nieuw leven gebaard en ja misschien
heel misschien zou er ooit een nieuwe boomgaard staan
dat is ook wat Eva dacht en zij nam weer die hap om
uit haar onvruchtbaarheid voort te kunnen bestaan
(c) JR. 2018
Geen opmerkingen:
Een reactie posten