Hemel op aard

wandelend, langs de oever van een rivier
op een luie zomernamiddag, aan het eind
van de dag, zag ik de zon, in al zijn vrede
gracieus wegstervend, laag aan de hemel
staan

op dat moment viel er een serene rust over
mij, de last op mijn schouders leek mij even
te verlaten, de natuur nam een pauze en zij
nam haar tijd

langzaam kwam de nacht en ik smolt samen
met het heelal, waar ik de sterren onderzocht
die de hemel deden oplichten, hun kalmte viel
omstreeks

middernacht over mij heen, ik was alleen daar
in vrede met mijzelf, samen met de rivier, dit
was de manier waarop ik moest leven, het voelde
zo verschrikkelijk goed

en ik zoog de lucht in zijn meest pure vorm
met kracht naar binnen, het water brak kalm
op de oevers van de rivier, de sprinkhaan
speelde zijn eenzame lied

er lag een roeiboot op zijn kant, ik rolde hem
terug en ging de rivier op, nog nooit had ik mij
terwijl ik roeide, zo goed gevoeld, langzaam
naderde ik mijn hemel op aard

en toen ik het zag was de herkenning daar, het was
vroeg in de morgen, tijdens het breken van de dag
dat ik terug kwam aan de oever van de rivier, liet
de boot rusten en dromen

in het zand van waar het lag, nam het pad terug
naar het dorp, dat met stilte omgeven was, ik was
veranderd, ik was anders, ik was herboren een nieuw
mens

eindelijk had ik het ritme van het leven hervonden
nooit zou ik meer, deze last des levens hoeven torsen
ze was verdwenen daar, om middernacht, ergens op
de rivier

(c) JR. 2019

vertaling van het Engelse gedicht Heaven uit 2013
ook op deze blog