even...zie ik dat donkere kleed niet
dat mij wordt aangereikt
maar toch nog niet bereikt
even...kijk ik niet om en zie ik
die nieuwe morgen
zonder zijn duisternis
die naar mij lacht en niet wijkt
waar mijn licht danst
in zijn koele ochtendbries
en mijn zorgen verdrijft
het brengt mij dan naar
die betere tijden achter
mijn laatste zonsondergang
dan denk ik even...helemaal niet
wat ik dan voel
is die liefde voor elkaar om ons heen..
die zo onverwoestbaar blijkt
(c) JR. 2020
Geen opmerkingen:
Een reactie posten