Staccato

't was morgen
ze zaten tegenover elkaar
aan tafel
het staccato van zacht
tikkend bestek
galmde als mokerslagen
door de ruimte
hun borden waren
de barricades
waar achter ze zich
hadden terug getrokken

er hing een
schreeuwende stilte
tussen hen in
het had de liefde
vertroebeld en tot een
verstilde oorlog verklaard

bij de enkele ogenblikken
dat hun ogen elkaar troffen
zochten ze naar
de achter liggende
antwoorden
maar de status quo bleef

ze waren te trots
om een nederlaag toe te geven
maar toch moest een van beiden
het met woorden doorbreken
het staccato ging onverminderd door

de pap die normaal nooit
zo heet gegeten werd
was bijna op
hij schraapte de keel
een hakkelend eerste woord
kwam over zijn lippen

zij keek verbaasd
naar hem op
de woorden kwamen sneller
het werd een vloedgolf
van onuitgesproken irritaties
verdriet
en gekwetste liefde

ook zij sprak nu
emoties vlogen door de kamer
botsten met meubilair
muren en ramen
tot de stilte viel
ze keken elkaar aan
hun bord was leeg

de vrouw pakte ze op
en liep de keuken in
hij hoorde haar neuriën
ook hij stond op
schoof zijn stoel aan
en liep naar buiten
voor het eerst in lange tijd
hoorde zij hem weer fluiten

(c) JR. 2019