Paris
meer dan 30 jaar geleden in April in het Bois de Beaulonge het was afzien
daar dacht ik aan bij het gedicht Eenvoud gemaakt naar aanleiding van
een toenmalig schilderij in de kunstuitleen in Lelystad de foto is gemaakt
met een Yashica een vlijmscherpe camera met vierkant beeld en een hele brede film
eenmaal op de Eifeltoren gingen we naar boven met de lift er waren er twee
krakend bij iedere meter en schrikwekkend het leek alsof je elk moment
naar beneden kon donderen eenmaal boven tot op het topje stonden we
daar bij de antennes, om ons heen een hele hoge afscherming
om te voorkomen dat je er af kon springen
ik heb geen hoogtevrees
maar die dag er toch maar even niet er overheen gekeken,
daarna naar Montmartre de schilders de schilderijen
al bij al fantastisch om mee te kunnen makenen de Sacre Coeur maar niet in April,
niet in een tent zelfs en ook niet als je al je kleren en jassen aanhield
zelfs dan was het nog berenkoud ook de Folies Bergéres de club der naakten
deed op dat moment mijn bloed niet sneller vloeien ook niet na een half uur
want dan slaat al dat bloot gewoon dood
en slaat ook de broodnodige verveling toe
hierbij dan het heel eenvoudige gedicht
Eenvoud
het is zomer
Parijs gonst tussen al die kleuren
komt zij mij gevangen in al haar eenvoud tegemoet
de haren verstopt onder die al even eenvoudige hoed
onze blikken kruisen elkaar
kijken in die schier eindeloze verten
verborgen achter onze ogen waar verscholen en onttrokken aan het zicht
meer leeft dan dat het aan de tastzin van onze blikken prijsgeeft
ze is voorbij, voorbij het is haar eenvoud die mij bij blijft
die mij doet terugkeren op mijn schreden
om haar te zien, al is het maar voor heel even
helaas ze is verdwenen, wat had ik graag met haar
al die schier eindeloze verten willen verkennen
haar ziel verwennen
maar helaas
we passeerden elkaar, dit keer bleven wij niet staan
misschien ooit in één of ander voorjaar zie ik haar
weer gevangen in al haar 'eenvoud ' mij
tegemoet gaan
(c) JR. 2018
Geen opmerkingen:
Een reactie posten