Sophie en ik deel I, II en III

't was 1964, wij, onze ouders kenden elkaar, al jaren
Sophie en ik altijd samen, gezworen kameraden, een
intense vriendschap, maar het werd anders

Sophie werd anders, ik werd anders, ik zag haar anders
en dat werd heel zichtbaar, maar ik niet voor haar, nog
steeds haar vriend, kameraad en ik, ik beaamde dat maar

we vierden ons achttiende jaar, een vol huis, de band
speelde, het was druk, en ja , Sophie ging studeren ergens
ik wist nog niet waar, ik voelde mij verloren, Mijn Sophie
zou gaan en ik dacht, 'alles of niets dan maar'

ik ging op zoek en vond haar aan de praat, 'Sophie, heb
je even, haar vriendin glimlachte, Sophie keek mij aan
hi, natuurlijk, zullen we even naar binnen gaan, Ok.
zeg het maar

ze keek mij aan en zag mijn blik die diep binnenkwam
bij haar, ik pakte haar hand, streek over haar haar, ik
sprak en ze begreep en ik begreep, mijn Sophie had
de man in mij al heel lang zien staan en...
,
de ring, ja in gedachten schoof ik die al om haar vinger
heel onzichtbaar

(c) JR. 2019

Sophie en ik  deel II

en ja, er werd getrouwd, we konden ons geluk niet op, kinderen
carrières, het ging ons voor de wind, maar voor we het beseften
waren we een paar decennia verder en vielen we allebei, op dezelfde
dag, plaats en tijd , heel onverwacht, misschien ook weer niet, in een
'midlife crises' en ja wat doe je dan, we namen een pauze van elkaar

de kinderen groot, was het huis dat ineens ook, ik vertrok naar ergens aan
de rand, verderop, tijd voor pijn en verdriet hadden we niet want, dachten
we, het was toch tof, een nieuwe relatie, het kon niet op, maar ook dat brak
ons op den duur op en raar maar waar, zonder dat we er erg in hadden, misten
we elkaar

Maar dat gevoel kwam verkeerd en even niet goed uit, onze carrières, voor
die gedachten was geen tijd, leve de vrijheid, tenminste daar leek het op, maar
ergens op een avond bij vrienden thuis, trof ik haar, ze zag er stralend uit, die
oude magie, ja die was er nog steeds voor mij dan, maar daar ging ik toch maar
even niet in mee

Onvermijdelijk, dus niet onverwacht, kruisten we elkaars pad. Wat ongemakkelijk
stonden we tegenover elkaar, we kenden elkaar te goed en te lang, wisten te veel
van het verleden maar niet van het heden, dus vroegen we als eerste:'hoe gaat het
alles goed met jou', natuurlijk gaat alles goed, altijd toch, het werd een koetjes en
kalfjes gesprek, gewoon wat conversatie maken

maar aan het eind, op de een of andere manier, kwamen we niet weg...dus spraken we af,
het voelde alsof het weer onze eerste date was

Sophie en ik deel III

En ja, elke keer dat we elkaar zagen, voelden we weer die tinteling, weer dat gevoel van weleer dat welbehagen, maar het was nogal een poosje geleden en waren we nog wel een beetje vreemden, die elkaar opnieuw gingen leren kennen, maar uiteindelijk werd het beminnen, het verzetten van onze zinnen, opnieuw een mogelijkheid die zich gretig aandiende.

Onze vrijheid was een groot goed, dat respecteerden we  ook, het waren dan ook meestal de weekenden die we samen doorbrachten, met muziek, gelach en ja, het leven was weer goed.
Het was op een van deze avonden, zo tegen tienen, dat Sophie aangaf naar bed te gaan, ' kom je ook zo, ja hoor, nog even het nieuws dan kom ik'

maar ja, het werd iets later, elf uur, Sophie sliep al dus kroop ik voorzichtig in bed. De wekker ging, acht uur, ik keek naar Sophie ze sliep er door heen, ik keek nog een keer, vreemd, ik stootte haar aan...en ik begreep, ze was op gestapt bij die laatste halte in haar leven en begonnen aan een reis, waar je niet zeker van weet waar die heen gaat.

Uiteindelijk, behoorlijk uit mijn doen, ging ik naar beneden, om de eerste van de vele telefoontjes te gaan plegen, die alles gingen regelen, voor de laatste reis die zij had aanvaart , mijn Sophie, ja, mijn Sophie het was even heel leeg zonder haar.

Het was mooi, bescheiden, heel integer, haar laatste vaart. Uiteindelijk ging iedereen zijns weegs en ving het gewone leven weer aan. Ook ik pakte de draad weer op, vond nieuwe interesses, maar er bleef een leegte van binnen. Nu zit ik hier op de waranda, zie ik de zon ondergaan, mijmer over het leven en hoop ik, dat wanneer ik uiteindelijk sta bij die laatste halte in dit leven, Sophie bij de volgende op mij wacht.

(c) JR. 2019

Parel

En elke keer als je goed kijkt
zie je die natuurlijke parel keer
op keer weer

(c) JR. 2019

Groen als gras

(c) JR . tekst foto's

het blad omhult zich met het licht en dankt de zon dat het zo stralen mag

       

                                       
                                     de paardenbloem, ontdaan van zijn tooi en kleurenpracht
                             nadat de dood hem trof in de kracht van zijn leven, heel onverwacht

                                   
                                   
                                        een tak steekt zijn nek uit en krijgt een warm onthaal
                                                                         

De Tulpenroute

bij 21 graden moet je wel je winterjas uittrekken
heel veel tulpen gezien maar geen tulpenstekkers
dat is logisch waar korstsluiting meestal voor regen
zorgt die helaas hier geen voet aan d grond kreeg
bij een staalblauwe lucht hadden de tulpen de hoofdrol
vandaag met Juul Baars aan het fotograferen geen
idee hoe het daar allemaal heette maar dat kon de pret
niet drukken
(c) JR. 2019

Energie

In al haar maagdelijkheid drinkt
zij zijn energie en koestert met haar lippen
de stralen van de zon
(c) JR. 2019

Going somewhere

somehow we're going somewhere
meeting the winter with care treating
my mind with care longing for the
sun not there

how come it's not there not shining
through my hair it's frozen me into
a deep sleep hibernation time is here

has come out of nowhere nature's,
little timebomb has gone off bringing
rain, cloudy days, stormy nights, blinding
light snow and ice

right at your doorstep, another try to get
through thawing out the ice, taking what's
mine taking what's there

it's been years, where is that smile it was
wiped out when I came back from that
long long ride at the edge of life

(c) JR. eightees

Nieuw leven

het jonge blad zet in op nieuw leven en
laat het verdord , verlaten blad in zijn drang
tot overleven achter zich

(c) JR. Photo JR.

Bloesem

De boom wuift in de wind
en het lied van zijn bloesem
dwarrelt door het riet

(c) JR. Photo JR.

Dat had hij niet

starend in de diepte over zijn land, waarvan hij het einde niet kon zien
dacht hij aan al die lege kamers, onbewoond, waar geen geluid te horen
was. Hij krabde zich achter zijn oor en keek om zich heen naar al die luxe,
die nu een noodzakelijkheid was die er niet meer toe deed

er was niemand die luisterde, ook niet als hij sluimerde, niemand die
tegen hem sprak, zijn bedienden om hem heen hadden geen empathie
geen emotie voor een man omgeven met de smart die zoveel rijkdom
gaf

Hij was alleen, en s'nachts als hij terugkeerde op z'n levenspad kwam
hij haar steevast tegen, dat meisje uit het verleden van een jaar of negen
die zei toen hij haar verliet, ' kijk maar in de tijd Maurice dan kom je mij
weer tegen, dan hoor je weer mijn lach, dan zul je weer leven'

Die weg liep hij elke nacht en elke nacht schoot hij wakker en was het
de nacht die zijn verdriet zag. Met al die rijkdom kwam het besef dat hij
alles kon kopen, maar niet die aanraking, die overgave, het intens genieten
van wat liefde en zijn geborgenheid biedt, dat had hij niet en elke nacht zag
weer zijn verdriet. Het werd stiller en stiller om hem heen en de vreugde die
rijkdom eens gaf, verdween

En elke dag liep hij naar de markt, zat hij met zijn Vino op het terras en keek
naar de mensen die hem voorbij liepen, altijd met een lach, dag na dag, tot de
dag dat hij een lach hoorde die anders was dan elke andere lach, het was een
lach die een herkenning in zich had

Hij keek rond en zag een dame, licht grijs in haar jaren, charmant met rond
haar lippen die lach die hij net gehoord had. Het was die lach die een herinnering
bij hem naar boven bracht, het was die lach die zei, ' kijk in de tijd Maurice, kijk
en je hoort weer mijn lach en dan vind je weer terug wat je ooit hebt gehad

(c) JR. 2017

Stone cold

I'm cold desperately cold
does it show I really don't know
but I'm cold desperately cold
does it show I really don't know

since she's gone I'm kickin' doors
runnin' into walls placing lost calls
and I'm cold lost my feelin' and hope
I'm not he same man since she left

and I'm cold desperatly cold
keepin' my head up but the heat
doesn't hold it burns out grows old
leavin' me the ashes

guess...I'm stone cold

(c) JR. 2019

Eikelogie

zo rechts van de weg, ergens op een bospad was een eekhoorntje
een eikel aan 't slepen. Hij had er al heel wat verstopt, maar soms
vergat hij waar, het was niet zomaar een eikel het was 'de eikel'
die vind je maar eens in de zoveel jaar, het eekhoorntje was er
weg van hij adoreerde het. s'avonds zat hij te zuchten, 'eten of niet
eten' het had hem in zijn greep, de greep die 'Eikelogie' heet, de
winter ging het voorjaar kwam en ineens was er een uitbraak van
eikenboompjes waar de eekhoorn verbleef, maar de eekhoorn,
ja de eekhoorn waar was die nu... geen idee

(c)  JR.  2019