Regen

er viel een druppel
ik dacht
dat duurt maar even
er vielen er meer
eigenlijk tallozen
en
dat duurt nu al meer
dan een veelvoud
van dat even
vanuit een wolkendek
dat maar niet week

het regent nu al
decennia
zoals aan het begin
van onze aard
en
mijn land ligt onder water
we
bouwden boten
om op te leven
het werden hele steden
we gingen er mee varen
en land
jazeker, maar te weinig
voor al die velen
die daar ook op uit waren

de jonge aanwas
weet niet beter het water
is hun letterlijk
ingegeven
het was aanpassen
met hier en daar
wel wat meer
dan eetbare kroost
we
leven van wat
de zee ons geeft
en
ondanks alles
is dat best wel veel

onze drijvende industrie
is
daar helemaal
op afgestemd
de zee is weer rijk
aan voedsel
dat waren we niet
meer gewend
heel gezond
op dat water daar
soms denk ik
'carbonaat'
ach laat maar
een 'lekkerbek'
alles went niet waar

(c) JR. 2019

Een half heel leven

en
de dromen zij
blijven komen
ze waaien mee
met de wind
door de spelonken
van mijn gedachten

als ik je mis
in die wereld
waar de rede leeft
wanneer ik weer
loop
door het veld
van mijn geschiedenis
om toch sterk
te zijn

in de eenzaamheid
van mijn hart
die mij zegt
het leven te leven

dat al
bij mijn geboorte
was uitgestippeld
als ik weer woon
in de bescherming
van mijn hart

waardoor
dan ook
een heel leven
zomaar ineens
een half leven
kan worden

(c) JR. 2019

Staccato

't was morgen
ze zaten tegenover elkaar
aan tafel
het staccato van zacht
tikkend bestek
galmde als mokerslagen
door de ruimte
hun borden waren
de barricades
waar achter ze zich
hadden terug getrokken

er hing een
schreeuwende stilte
tussen hen in
het had de liefde
vertroebeld en tot een
verstilde oorlog verklaard

bij de enkele ogenblikken
dat hun ogen elkaar troffen
zochten ze naar
de achter liggende
antwoorden
maar de status quo bleef

ze waren te trots
om een nederlaag toe te geven
maar toch moest een van beiden
het met woorden doorbreken
het staccato ging onverminderd door

de pap die normaal nooit
zo heet gegeten werd
was bijna op
hij schraapte de keel
een hakkelend eerste woord
kwam over zijn lippen

zij keek verbaasd
naar hem op
de woorden kwamen sneller
het werd een vloedgolf
van onuitgesproken irritaties
verdriet
en gekwetste liefde

ook zij sprak nu
emoties vlogen door de kamer
botsten met meubilair
muren en ramen
tot de stilte viel
ze keken elkaar aan
hun bord was leeg

de vrouw pakte ze op
en liep de keuken in
hij hoorde haar neuriën
ook hij stond op
schoof zijn stoel aan
en liep naar buiten
voor het eerst in lange tijd
hoorde zij hem weer fluiten

(c) JR. 2019

De wind

ze leunt tegen de wind aan
die haar telkenmale liefkoost
haar ondersteund in haar zucht
naar houvast, evenwicht en een soms
stabiel maar avontuurlijk bestaan
de wind blaast haar daar waar de zon
 voor niets opgaat

(c) JR. 2019

Acceptation

no more happy days to lean on
no more yesterdays to dream of
as an aching heart is not the best
table to feast on

where happiness is your dead end street
where your light can't see and if you want
to know your future, you will do well to
read your past

it is that acceptation that in the end will
make it last

(c) JR. 2019