de pijn, trok vanuit zijn bron aan triestheid
door het blikveld van haar ogen heen en brak
het licht van haar nieuwe ochtendgloren af
haar parelende lach was een lach die je hoorde
maar toch ook eigenlijk weer niet, verstopt als ze was
in de nietigheid van haar ziel, waar het verbergen
van verdriet haar enige vorm van overleven was
maar ook hier was de gedachte
dat de tijd alle wonden kon helen
een niet bestaande wens die slechts bestond
in de verbeelding van degeen die daar
nogal achteloos mee omging
en ja, dan komt er altijd weer een moment
bij het breken van van het nieuwe licht
dat de pijn zich verliest in zijn eigen vervlogen gedachten
en zich niet meer voelen laat, het troebele oog
zijn verborgen geluk in het nieuwe ochtendgloren
weer ziet en opnieuw toe laat
(c) JR. 2020
Geen opmerkingen:
Een reactie posten